Lippo - Badiali

De Degli Dei (de weg der goden) is geen goddelijk wandelpad. Berg op en berg af over wandelpaden die wij soms zelf moesten zoeken. Met de wandelstok in de hand trotseren wij de Appenijnen. Met het zweet op het voorhoofd hangen wij boven op de berg hijgend over onze wandelstok. Wanneer wij weer op adem zijn, kom ik erachter dat ik de wandelkaart heb verloren. Ik laat mij van de berg afrollen. Halverwege vind ik de kaart gelukkig weer terug. We kunnen weer op pad. We genieten van de uitzichten. Het is herfst in de Appenijnen en dat is prachtig!

Die wandelkaart hadden we wel nodig. Hier staan namelijk alternatieven op. In Monte di Fo hebben wij de Degli Dei verlaten en een vlakker wandelpad gekozen. Ook hier moeten wij klimmen, maar niet zo gek als dat op de Degli Dei gaat. 

Vanuit Fiesole dalen wij af naar Florence. Prachtige stad. Maar geen aanrader met een enorme rugzak op je rug. Maria keek angstvallig over het randje van de tas. Met een enorme rugzak knal je namelijk tegen alles en iedereen aan. Natuurlijk zijn we wel naar de dom geweest voor een stempel. Wij manoeuvreren ons tussen de Chinezen met selfiestokken door naar de ingang van de Dom. Omdat wij pelgrims zijn, mogen wij door de zij ingang naar binnen om een stempel te halen in de sacrestie. In dit gedeelte van de Dom mogen geen toeristen komen. Zelfs de langste selfiestok redt t niet om hier een foto te maken. Het voordeel van pelgrimeren. 

Papa, Huub, Jappie, Iris en Evelien zijn een week naar Italie gekomen om stukken met ons mee te wandelen, voor ons te koken, de was te doen, vijgen te plukken, spelletjes te spelen, met ons buiten op het terras thee te drinken, mijn jurkje uit Arezzo te halen, bij kaarslicht wijn te drinken, ons weg te brengen en op te halen vanaf het eind-/startpunt en om naar al onze verhalen te luisteren. Wij zitten deze week in een huisje. Maria kletst vrolijk met de Maria in het huisje en overdag zit ze in de dagrugzak. Hier kan ze haar neus ophalen in het landschap van Umbrië, zonder dat ze een vlaag van de stinktas erbij opsnuift. Onze pelgrimsrugzakken lijken niet alleen op pelgrimsrugzakken, maar ruiken er inmiddels ook naar. Wij hebben al vele reisverslagen gelezen, maar geen enkele pelgrim heeft het over de geur van de rugzak...... Dus ik zal er verder ook niet op in gaan. 

Vandaag zagen we Rome voor het eerst op de borden. Het komt steeds dichterbij. Alleen Assisi nog en dan gaan we echt naar Rome. 

Maar eerst genieten wij nog van de gezelligheid in ons huisje. We hoeven even geen slaapplek te zoeken en te bedenken waar en wat we gaan eten. We hoeven alleen maar te wandelen! Heerlijk.