Verona - Lippo

Wandelen door de po-vlakte is eigenlijk heel eenvoudig. Je pakt het boekje van Meneer Beekes en je loopt de hele tijd rechtdoor. Eerst over de dijk van de Adige. Dan ga je rechtsaf richting de rivier de Po. Deze steek je over. Dan ga je linksaf naar het Napoleontisch kanaal. Deze gaat vanzelf over op de Reno. Het is niet meer dan een poep en een scheet. Die po- vlakte ben je zo over. En het is nog mooi ook. Op de dijken kan je heel ver kijken. We wandelen ook veel door dorpjes. Dus we zien af en toe ook nog een mens. Deze mensen, met en zonder kunstgebit, spreken ons aan. Helaas verstaan wij er geen snars van (ook al hebben ze wel hun kunstgebit in). Wij stamelen wat Italiaanse woorden en beginnen net zo te gebaren als zij. Vaak komen wij er dan wel uit. Wij zijn nog steeds pelgrims. We halen stempels. Slepen met een enorme rugzak. Praten met de pastoor. Bekijken kerken. Doen een handwas. Wandelen iedere dag 25 km. Vandaag zelfs een stuk op blote voeten. Zoals echte pelgrims dat doen. Het hele pad lag onder water. We kwamen tot de enkels in het water. Echter wij slapen in hotels, b&b en hostels. Kamperen is te koud en de kerken bieden hier geen slaapplaats aan. Het grootste obstakel is; wij spreken de taal niet. Het regelen van een goedkope slaapplaats is daardoor lastig. Vanaf nu zijn we dus de luxe pelgrim. Wij slapen in een echt bed. Drogen ons af met een echte handdoek. En eten aan tafel. Maria staat niet meer bij de ingang van de tent, maar op het nachtkastje van het hotel. En dat bevalt haar prima.