Doetinchem - Jülich (Duitsland)
18 augustus 2014 - Euskirchen, Duitsland
Wolffgang du musst mal gucken was ich mittgebracht habe; zwei pilger. Daarmee bedoelt ze Toos en mij. Niks geen twee vrouwen of twee Nederlanders, nee wij zijn pelgrims. Als pelgrim ben je anders dan een doorsnee wandelaar. Mensen kijken je na, groeten je onderweg en hebben veel vragen. De vragen zijn vaak hetzelfde. De mannen zien het als een uitdaging. Volgens een man moet een mens het aankunnen om 100 dagen te wandelen. De vrouwen zien de problemen. Onder ander hoe moet dat met je was, het eten, de overnachtingen en met de kapper? Over dat laatste probleem hebben wij nog niet nagedacht. Wanneer we echt met ons handen in het haar zitten, moeten we maar een kapper gaan opzoeken. Over de andere problemen hebben we wel nagedacht en ook al opgelost. Wij geven toe dat dit ons erg makkelijk wordt gemaakt door het supportteam; Renske, Elly en Emma. Zij hebben maandag tot en met vrijdag met ons meegefietst, voor ons gekookt, de camping opgezocht en de tent opgezet. Het enige wat wij hoefden te doen is lopen, slapen en eten. Dat beviel goed! Vanaf zaterdag doen wij dit zelfstandig. Wij halen zelf onze boodschappen, zeulen deze zelf mee over de heuvels en koken hier zelf iets lekkers van. Het vinden van een slaapplek is nog niet zo eenvoudig. Gelukkig sprak een vrouw in de Aldi ons aan. Zij vroeg zich, zoals velen, af waar onze reis naar toe ging. Wij vertelden half wanhopig dat we op weg zijn naar Rome, maar nog geen idee hadden waar we onze nacht door moesten brengen. Ze bood ons direct een slaapplek aan. We mochten bij haar, Gabi, en Wolffgang koken, eten van porseleinen borden, douchen onder een heerlijke douche, ons afdrogen met een echte handdoek, slapen onder een dak en rummikuppen met Wolffgang. En de volgende ochtend stond er een uitgebreid ontbijt klaar. De was doen we onder de douche. Met sokken en ondergoed stappen wij onder de douche en hangen dit de volgende dag te drogen aan de tas. Wij hebben al 300 km gelopen. Ik heb geen last meer van m'n blaar. Af en toe kraken Toos, onze tassen en ik onder het gewicht. Maar we blijven nog overeind staan en lopen met onze, steeds langer wordende, haren in de regen, zon en wind. En mocht het ons te zwaar worden nemen we een slok uit onze heilige Maria (Barry bedankt, ook voor de pannenkoek) en zoeken we een kapper.
Heel veel succes en ik kijk uit naar het volgende verhaal!
1. Es ist Sommer, es ist Zeit, wieder pilgern zu gehen . Sonne lacht, Sonne scheint, Natur will ich sehen. Ich will nicht mehr weilen, ich will mich beeilen. Hinaus in die Welt, das ist alles was zählt
2. Ultreya! Ich geh auch nächstes (dieses) Jahr wieder über Berge, durch Klee und glücklich lacht Frieder. Die Tiere, die Pflanzen und Menschen, die tanzen, die Felder so weit: Der Weg mich befreit.
3. Früh am Morgen brech' ich auf, seh Blümelein sprießen. Der Tag nimmt seinen Lauf. Ich will ihn genießen: Will lachen mit Freunden, Wind spüren und Träumen. Erinnerung spricht, will lernen ein Gedicht.
4. Und ist der Weg schwer, kein Ende zu sehen. Und kann ich nicht mehr, weil Sorgen mich quälen. Dann darf ich ja weinen, die Tränen befreien und wissen dabei: Die Gefühle sind frei!
5. So will ich auch heute die Schnürsenkel binden. Und fragen die Leute: Was kannst du nur finden? Der Sinn jeder Reise wirkt auf seine Weise. Auch du wirst es sehn: Musst nur pilgern gehn!
succes dames.
We genieten van je leuk geschreven stukjes Anniek!
Veel succes en ik hoop voor jullie dat er nog veel gastvrije mensen op jullie pad komen!